Ομιλία κου Φραντζεσκάκη Μανώλη

Ο Σύλλογος Ραχιωτών Ικαρίας “Οι Ράχες” ευχαριστεί τον κο Μανώλη Φραντζεσκάκη νομικό και μέλος της ΠΕΚΑΜ, για τη συμμετοχή του ως κεντρικού ομιλητή στο ετήσιο πολιτικό μνημόσυνο των εξόριστων στην Ικαρία της περιόδου 1946-1949.
Κρίνοντας ότι από την απήχηση και την αποδοχή που είχε η ομιλία του από τους παρευρισκόμενους, θεωρούμε ότι πρέπει να τη δημοσιοποιήσουμε, ώστε να δωθεί η ευκαιρία και σε όποιον άλλον ενδιαφερόμενο να λάβει γνώση αυτής.
Ευχαριστούμε επίσης όλους όσους παραβρέθηκαν στην εκδήλωση, τιμώντας τη μνήμη εκείνων που βρέθηκαν κάτω από δύσκολες συνθήκες στο νησί μας.
politiko-mnhmosino-exoriston

Ετήσιο πολιτικό μνημόσυνο των εξόριστων στην Ικαρία της περιόδου 1946-1949.

Χαιρετισμός/ομιλία Μανώλη Φραντζεσκάκη στην εκδήλωση του Συλλόγου Ραχιωτών στις Ράχες Ικαρίας στις 23 Αυγούστου 2015

Κατεβάστε σε pdf μορφή

Αγαπητοί, φίλες και φίλοι Ικαριώτες,
συναγωνιστές και συναγωνίστριες,
σύντροφοι και συντρόφισσες

Εχω την ιδιαίτερη τιμή εκ μέρους της Πανελλήνιας ‘Ενωσης Κρατουμένων Αγωνιστών Μακρονήσου να σας απευθύνω τούτο το χαιρετισμό στην καθιερωμένη ετήσια εκδήλωση του Συλλόγου Ραχιωτών Ικαρίας προς τιμήν των αγωνιστών/εξορίστων που στα δύσκολα χρόνια 1946-1949 του εμφύλιου ή και νωρίτερα μεταφέρθηκαν στο νησί σας.

Οι συναγωνιστές/στριες της ΠΕΚΑΜ απευθυνόμαστε στον αδάμαστο ικαριώτικο λαό που στάθηκε αντάξιος των αγώνων του ελληνικού λαού για την Εθνική Ανεξαρτησία, την Ελευθερία, τη Δημοκρατία και την Ειρήνη. Οι μακρονησιώτες κι οι χιλιάδες εξόριστοι συναγωνιστές που μεταφέρθηκαν εδώ με χειροπέδες (ανάμεσα τους και γυναίκες εξόριστες όπως γράφει η ιστορικός Τασούλα Δερβενιώτη) βιώσανε με δάκρυ και αίμα τη συμμετοχή τους στους παλλαικούς αντιφασιστικούς και δημοκρατικούς αγώνες του λαού μας για μια ανεξάρτητη και λαοκρατούμενη Ελλάδα, μα δεν θα ξεχάσουν ποτέ ότι στο νησί σας, βίωσαν τους ακατάλυτους δεσμούς του Ουμανισμού, της Αγάπης και της Αλληλεγγύης σας.

Η Ιστορία της μαρτυρικής Μακρονήσου και των δεσμωτών της θα παραμένει στενά συνυφασμένη με την Ικαρία και θα συμβολίζει στους αιώνες τη φρίκη των βασανιστηρίων των αγωνιστών/στριών της Εθνικής Αντίστασης, των κοινωνικών και δημοκρατικών αγώνων όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ανθρωπότητα. Οι λόγοι είναι γνωστοί.

Μετά τις εκλογές βίας και νοθείας το Μάρτη του 1946 άρχισε η βίαιη μεταφορά των πολιτικών εξορίστων στην Ικαρία. Ανάμεσα τους, στο χωριό Καραβόσταμο το Γενάρη του 1948, και ο συναγωνιστής Γρηγόρης Ριζόπουλος, σημερινός πρόεδρος της ΠΕΚΑΜ, που τον συλλάβανε στην πέμπτη τάξη του οχτατάξιου Γυμνασίου Καστοριάς και τον στείλανε εξόριστο στο νησί σας, όπως χιλιάδες άλλους συναγωνιστές.

Το μεταπολεμικό καθεστώς φωτιάς και τρόμου, η πλύση εγκεφάλου, η διαστρέβλωση, η συκοφαντία, η βρισιά και το ψέμα ! που ξέσπασαν κατά των αγωνιστών αμέσως μετά την απελευθέρωση, μόνο και μόνο επειδή συμμετείχαν μέσα απ’ την Εθνική Αντίσταση στο μεγάλο Αντιφασιστικό Αγώνα κατά του ξένου κατακτητή για την ελευθερία της πατρίδας μας, δεν είχαν προηγούμενο. Με το αναποδογύρισμα του ρόλου του καθενός στην Κατοχή – όπως είπε κι ο μακρονησιώτης Βασ. Πουλάς παλιότερος Γ.Γ. της ΠΕΑΕΑ και αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ενωσης Ομοσπονδίας Αντιστασιακών.

Οι συνεργάτες του κατακτητή και οι απόντες από το εθνικό προσκλητήριο δεν συγχώρεσαν ποτέ την ανάταση του λαού, την περηφάνεια του, το φτερούγισμα του στις πιο ψηλές κορφές της εθνικής αρετής. Και τί δεν κάνανε για να αλλοιώσουν το φρόνημα του, να σκοτίσουνε τους εθνικούς ορίζοντες και να εκτοπίσουνε από τη μνήμη του το έργο της Εθνικής Αντίστασης και τα ιδανικά της.

Είναι γνωστό πως το εμφυλιακό και μετεμφυλιακό κράτος δεν μπόρεσε ποτέ να καθυποτάξει τον λαό. Τα γεγονότα είναι γνωστά. Κι ας ψιθύριζαν κατά διαστήματα οι κυβερνήτες της χώρας μας λιγοστά λόγια, αλλά με περίσσια υποκρισία, για τα σκέλεθρα των κολαστήριων των τόπων μαρτυρίου και εξορίας για τα οποία οι πραγματικοί ένοχοι ουδέποτε τιμωρήθηκαν αν και θάπρεπε – και μάλιστα ως εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας… Κι αυτό γιατί οι μεθοδευμένες δολοφονίες, τα βασανιστήρια και η κάθε λογής βία που άσκησαν στα κορμιά των μαχητών της Εθνικής Αντίστασης και ιδίως της Εαμικής Εθνικής Αντίστασης δεν είχε σε τίποτα να ζηλέψει από τα ναζιστικά κρεματόρια !
Τέτοιοι όμως ανυπότακτοι λαοί με τέτοιες αγωνιστικές παραδόσεις, όπως απέδειξε η ιστορία, ήταν εμπόδια στην πραγματοποίηση των σχεδίων των μεγάλων “συμμάχων” μας που προκειμένου να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα τους δε δίστασαν ακόμα και να αιματοκυλίσουν το λαό όποτε αυτό τους χρειάστηκε. Ετσι από την κατοχή ακόμα, κυρίως όταν φούντωσε το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, ξεκίνησαν τις προσπάθειες τους να το αποδυναμώσουν.

Αυτό φάνηκε πολύ πιο καθαρά και απροκάλυπτα μετά την απελευθέρωση όταν οι εγγλέζοι ενσωμάτωσαν στις δυνάμεις τους τους πάσης φύσεως προδότες δοσίλογους και ταγματασφαλίτες, δημιούργησαν τα δεκεμβριανά, εγκατέστηκαν το μεταδεκεμβριανό κράτος και παρακράτος και επιδόθηκαν στην προσπάθεια εξόντωσης του εχθρού τους, που ήταν τα ιδανικά και οράματα της Εθνικής Αντίστασης και οι ίδιοι οι Αγωνιστές που κυρίως συμμετεχείχαν στο ΕΑΜ στον ΕΛΑΣ και την ΕΠΟΝ. Ετσι επακολούθησε ένα όργιο ανελέητης τρομοκρατίας με αποκορύφωμα τον εμφύλιο πόλεμο όταν πια την ευθύνη ανέλαβαν οι αμερικάνοι, όπως έγραψε και ο συναγωνιστής και μέλος της προπολεμικής φοιτητικής ΟΚΝΕ Δημήτρης Χιουρέας.

Απ΄την απελευθέρωση και μετά εκατοντάδες χιλιάδες εαμίτες και πάρα πολλοί από τους αγνούς αγωνιστές που γνωρίσατε εσείς στο νησί σας, έγιναν κατοπινά θύματα διωγμών, βασανισμών, πολύχρονης φυλάκισης και εκτελέσεων κατά χιλιάδες, με άλλους τίμιους πολίτες ! Υπέστησαν τα πάνδεινα, συλλήψεις, δολοφονίες, ομαδικές εκτελέσεις και οικονομικό αποκλεισμό ! Ομως η ηρωική αντίσταση του λαού μας σ΄αυτό το κολαστήριο του τρόμου των Μακρονησιών και των άλλων τόπων μαρτυρίου, σε καμιά περίπτωση δεν κάμφθηκε ! κι αυτό γιατί λειτούργησε το αντιστασιακό φρόνημα του ελληνικού λαού και οι ιδεολογικές του παραδόσεις που είχαν εμπλουτιστεί και από την προσωπική του αγωνιστική εμπειρία της “ένδον ρήμασι πειθόμενος” για τα οράματα μιας ανεξάρτητης, δίκαιης και λαοκρατούμενης κοινωνίας.

Αγαπητοί φίλες και φίλοι – σύντροφοι και συντρόφισσες,

Στην απελευθερωμένη απ’ το φασιστικό ζυγό Ικαρία απ’ τη μια μεριά και στην έξω απ’ αυτήν επικράτεια των μηχανισμών της μισαλοδοξίας και των υπολλειμάτων φασιστικών ορδών της χώρας μας αναβλύζει η διαφορά των δύο κόσμων της Ελλάδας που συγκρούονται : του κόσμου των δημίων και του κόσμου των ηρώων αγωνιστών της Αντίστασης !! Κι αντιπαραβολή, που ζει ολοζώντανη στη ψυχή κάθε ικαριώτη δείχνει σε κάθε τίμιο άνθρωπο πόσο ποταποί και βάρβαροι υπήρξαν (όπως και είναι) οι φασίστες και πόσο υπέροχοι οι εξόριστοι αγωνιστές. Στους δύσκολους εκείνους καιρούς ο ικαριώτικος λαός με πολλούς τρόπους όρθωσε γύρω απ’τους αγωνιστές εξόριστους, πέρα από ιδεολογικές τοποθετήσεις, ένα προστατευτικό τείχος που πάνω του θραύστηκε η απανθρωπιά και αμβλύνθηκαν τα βασανιστήρια που υπέφεραν οι εξόριστοι πατριώτες, κομμουνιστές και όλοι οι συναγωνιστές που αγωνίστηκαν κυρίως στην Εαμική Αντίσταση για μια ανεξάρτητη, περήφανη και λαοκρατούμενη Ελλάδα.

Οι χιλιάδες εξόριστοι που (μετά τη Βάρκιζα) μεταφέρθηκαν εδώ στον καθαγιασμένο τόπο σας εγκαταστάθηκαν στα σπίτια σας που τους προσφέρατε από καρδιάς – απόδειξη της ανθρωπιάς και της μεγαλοσύνης όλων σας. Σύμφωνα με δημοσιευμένα στοιχεία η Ικαρία την ‘Ανοιξη του ’48 είχε 12.000 κατοίκους ενώ οι εξόριστοι έφταναν τις 14.000. Παρόλα αυτά οι πολιτικοί εξόριστοι ζήσανε εδώ σαν φιλοξενούμενοί σας σε βαθμό που η καλοσύνη σας και ο ανθρωπισμός σας άμβλυνε τις φοβερές συνέπειες των κατάπτυστων διατάξεων των ειδικών νόμων των εκτοπίσεων της εποχής εκείνης των ξυλοδαρμών, των βασανιστηρίων, των κακοποιήσεων, των εκβιασμών και του απερίγραπτου γολγοθά κάθε εξόριστου από ένα συνονθύλευμα αγράμματων χωροφυλάκων – και αργότερα στο μακρονήσι αλφαμιτών – όχι πως οι υποτιθέμενοι γραμματισμένοι βαθμοφόροι τους ήταν καλλίτεροι – που είχαν στα χέρια τους τη ζωή αυτών που πάλεψαν τον ξένο φασίστα κατακτητή. Κι όταν επιτέλους έφυγε ο ξένος, έμεινε ο ντόπιος για να συνεχίσει το έργο του με ακόμα μεγαλύτερο ζήλο, που όταν δε σκότωνε μισέρευε κατά χιλιάδες τα κορμιά στα κολαστήρια-ξερονήσια όπου ξαπόστελνε τους κομμουνιστές και τους αντιφασίστες αγωνιστές για “ανάνηψη”… Να, γιατί η απλόχερη αγκαλιά κάθε ικαριώτη και ικαριώτισας πέρα από κομματικές ή ιδεολογικές τοποθετήσεις στα “δύσεκτα και οργισμένα” εκείνα χρόνια, κράτησε ορθόκορμους στη ζωή τους εξόριστους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης.

Το λίγο ψωμί, το ένα φρούτο, η μια πετσέτα, το ένα στρωσίδι η ένα πιάτο ρύζι για τον εξόριστο ήταν θεόσταλτα δώρα. Οι ικαριώτες γνωρίζατε, από πολύ παλιότερες εποχές άλλων εξορίστων, ότι απ’ αυτά τα λιγοστά σας δοσμένα με πολύ αγάπη στους εξόριστους αγωνιστές, ξεκινά η Νίκη που τραβά όλο και πιο πέρα από τη μισθωτή σκλαβιά του ανθρώπου, από ξεσκλάβωμα σε ξεσκλάβωμα απ΄το ξεσκλάβωμα της πατρίδας στο ξεσκλάβωμα του κόσμου, όπως λέει και ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος, ώσπου ν’ απλώσει αθόρυβα αυτή η Αρετή σας σαν ικαριώτικη ανάσα ζωής, να γιγαντωθεί και νάστε βέβαιοι ότι και στο μέλλον θα παραμένει παράδειγμα της αμοιβαίας χρησιμότητας όλων των αγωνιστών και αντιφασιστών για τη Νίκη ενός άλλου κόσμου, μιάς άλλης κοινωνίας της Ανθρωπιάς, της Ισότητας και της Αληλλεγγύης, που δε γνωρίσαμε ακόμα μα παλεύουμε για τον ερχομό του.

Μα και οι εξόριστοι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να ανταποκριθούν στα ανυπόκριτα αισθήματα των κατοίκων. Οδηγούμενοι από την ανυπέρβλητη ηθική τους, μα και το αγωνιστικό πάθος και την πείρα των καταδιωκόμενων στις δύσκολες, τότε, συνθήκες, δεν έπαψαν ούτε στιγμή να συμπαραστέκονται έμπρακτα στο πλευρό σας όπως με τα συνεργεία που έφτιαξαν για την επισκευή σχολείων, κτηρίων, τη βελτίωση δρομίσκων μέσα στα χωριά σας ή και μεγαλύτερων δρόμων που τα συνέδεαν με τις γύρω περιοχές.

Οσοι εξόριστοι ήταν καθηγητές ή δάσκαλοι βοηθούσαν όπως μπορούσαν τα νησιωτάκια στα μαθήματά τους ενώ οι γιατροί φρόντιζαν αφιλοκερδώς τους ντόπιους. Κοντολογίς, ο αλληλοσεβασμός και η αλληλοεξυπηρέτηση που χαρακτήριζε εξόριστους και ντόπιους δυνάμωσε τις σχέσεις αλληλοεκτίμησης που έτρεφαν μεταξύ τους. Η ιστορική μνήμη του νησιού σας κατέγραψε ως συμβολή των Ομάδων Συμβίωσης Πολιτικών Κρατουμένων (ΟΣΠΕ) την υπευθυνότητα τους στις προσωπικές σχέσεις ιδίως με τους ντόπιους, τον αμφίπλευρο αλτρουισμό, την καλοσύνη, την κοινωνικότητα, την υπομονετικότητα, την αγωνιστικότητά τους και το ολοένα και μεγαλύτερο ανέβασμα του ατομικού και γενικού επιπέδου γνώσης που τους έμειναν καταστάλαγμα μα και απόρθητο φρούριο στις συνεχιζόμενες αλλά και μετέπειτα ανείπωτες και απερίγραπτες διώξεις για τα φρονήματά τους.

Η οργάνωση των εξορίστων της Ικαρίας στις Ομάδες Συμβίωσης Πολιτικών Κρατουμένων ήταν εθελοντική και την καθοδηγούσαν οι κομμουνιστές. Κι αυτό γιατί έχοντας περάσει δια πυρός και σιδήρου, από την εποχή του βενιζελικού ιδιώνυμου και τη μεταξική δικτατορία, από τα κρατητήρια της ασφάλειας, τις φυλακές και τις εξορίες, οι κομμουνιστές ήταν οι μόνοι που μπορούσαν να οργανώσουν τον τρόπο ζωής για την επιβίωση των εξορίστων. Ετσι με την πάροδο του χρόνου και την καθοδήγηση των κομμουνιστών μπήκαν τα θεμέλια, σε πολύ σκληρές συνθήκες, μιας πειθαρχημένης διαβίωσης που ατένιζε κάτι από το ίδιο το μέλλον μιας άλλης ζωής και μιας δίκαιης κοινωνίας που τη χωρούσαν μόνο τα πρωτοπόρα ιδανικά των χιλιάδων αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, της Ειρήνης και του Σοσιαλισμού αλλά μισούσε ο φασισμός και τα ξένα συμφέροντα.

Στο νησί σας, στην αδάμαστη Ικαρία, οι εξόριστοι κομμουνιστές και άλλοι δημοκράτες βρήκαν αποκούμπι αλλά και το κουράγιο να συνεχίσουν την πάλη τους χάρις στο αντάμωμα της αλληλέγγυας ψυχής κάθε ικαριώτη και ικαριώτισσας με τους σπόρους των αντιστασιακών ιδεωδών και της αμέριστης αγάπης και του ανθρωπισμού που κουβαλούσατε στην τρισχιλιετή ιστορία σας ως άξιοι συνεχιστές βαθύβλυστων λαικών αγώνων που ριζοβόλησαν βαθιά στην ικαρώτικη γη αναδίδοντας πλούσιους καρπούς στους δημοκρατικούς και κοινωνικούς αγώνες και στο αντιστασιακό κίνημα της χώρας μας.

Κι “ΑΝ”, λέει ο ποιητής Φώτης Αγγουλές στο ομώνυμο ποίημα του:

Είν΄ένα δάσος γύρω μας συρματοπλέγματα ψηλά,
κι έχουν απ’ έξω κλείσει
την ανοιξιάτικη χαρά που μας χαμογελά

Πίσω απ΄το σύρμα βλέπουμε την όμορφη τη Δύση
και την γλυκιάν αυγή.
Εμείς, που τόσο είχαμε τη λευτεριά αγαπήσει.

Αραγε, από το σύρμα αυτό, που το’ χουμε ποτίσει
με τόσα δάκρυα κι αίματα, αν κάποια μέρα ανθίσει
τί λούλουδο θα βγει;

Ε ! λοιπόν αδέλφια μας ικαριώτες θα βγεί ένα ανθισμένο και από καρδιάς δυνατό ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ που θ’ ακούγεται από δω σ’ ολόκληρη την Ελλάδα και πάντα θα φτάνει στις επόμενες γενιές – για όσα προσφέρατε στους συναγωνιστές Μακρονησιώτες και δημοκράτες εξορίστους στη σκληρή και απερίγραπτη μάχη της επιβίωσης τους.

Μιας επιβίωσης που στηρίχθηκε στις βαθιές ρίζες των κοινωνικών, δημοκρατικών και ανεξαρτησιακών αγώνων του λαού και δίδαξε στη νεολαία μα και σ’ ολόκληρο τον κόσμο όχι μόνο αγωνιστικό ήθος μα και ανθρωπιά, αλληλεγγύη κι’ αγάπη όπως αυτή που προσφέρατε απλόχερα στους εξόριστους στον τιτάνιο αγώνα τους για τη Νίκη μιας άλλης δίκαιης και λαοκρατούμενης κοινωνίας χωρίς ταξική εκμετάλλευση και μίσος – που οι καταδιωκόμενοι εξόριστοι δε γνώρισαν ούτε γεύτηκαν ποτέ τους καρπούς της μα πάλεψαν γι’ αυτήν μέχρι τέλους, βιώνοντας την ουσία της Ελευθερίας στο σκληροτράχηλο δρόμο της Εθνικής Αντίστασης, ως αβίαστης επιλογής τους σύμφωνα με τις ανθρώπινες αξίες. Αυτό το υπέροχο αξιακό φορτίο ηθικής και περηφάνειας που κατέγραψε η ζώσα ιστορία επιτρέψτε μου να σας το μεταφέρω όπως μου το διηγήθηκε ο Μακρονησιώτης συναγωνιστής του ΕΛΑΣ Λάζαρος Κυρίτσης (σημερινός αντιπρόεδρος της ΠΕΚΑΜ) όταν, πολλά χρόνια μετά την απόλυσή του απ’ το μαρτυρικό Μακρονήσι, τον επισκέφθηκε στο γραφείο του, στην Αθήνα, ο βασανιστής του Λευτέρης Μηλιάδης – που περνούσε τυχαία απ’ έξω – αναζητώντας τα ναύλα (αντίτιμο εισιτηρίων) για να επιστρέψει στο χωριό του επειδή ήταν άνεργος και απένταρος. Με φανερή ατολμία κι’ απόγνωση ρώτησε τον Κυρίτση αν τον αναγνωρίζει και αφού έλαβε την καταφατική απάντησή του, καταντροπιασμένος πήρε τα χρήματα κι έφυγε ηττημένος για μια ακόμα φορά (…) από τη φιλότητα, την εξαίρετη ηθική αντοχή τη και την αγέρωχη συμπεριφορά του συναγωνιστή Κυρίτση. Αυτό ήταν το ήθος των κομμουνιστών και αγωνιστών πατριωτών που δεσμώτες εξόριστοι μα “ελεύθεροι” στο φρόνημα φιλοξενήθηκαν στο νησί σας. Μετά από λίγο καιρό, το 1964, ο Μηλιάδης δημοσίευσε μια επιστολή στις εφημερίδες που έλεγε τα εξής:

<<Ο υπογεγραμμένος Ελευθέριος Μιλιάδης, τέως έφεδρος λοχαγός και διοικητής των Στρατιωτικών Φυλακών Μακρονήσου ΣΦΑ, ομολογώ μετά παρρησίας τα κάτωθι: Είναι γεγονός ότι υπήρξα εις εκ των σκληροτέρων τιμωρών της ελευθερίας σκέψεως και συνειδήσεως ως και της αξιοπρεπείας πολλών συνανθρώπων μου, που τους εθεώρουν τότε εχθρούς και προδότες του ‘Εθνους. Εκ των υστέρων διεπίστωσα απολύτως την πλάνην μου. Ηδη αποκαλύπτομαι προ της ιστορικής αληθείας κατ’επιταγήν του “πλανάσθαι ανθρώπινον”. Η παρούσα ομολογία μου επιθυμώ να καταχωρηθή εις την ιστορικήν συγγραφήν του δράματος της Μακρονήσου δια να εξιλεωθώ έναντι του θεού, της ιστορίας και της συνειδήσεως μου>>. Η επιστολή αυτή δημοσιεύτηκε ασχολίαστη στο βιβλίο των Δημήτρη Μουρατίδη και Παναγιώτη Αρώνη.

To περιστατικό αυτό δείχνει ότι η ηθική είναι ένα πανίσχυρο μέσο για να διαλαληθεί το δίκιο του Αγώνα για την τελική νίκη του ανθρώπου κατά της βίας και του φασισμού και την οικοδήμηση μιας αταξικής κοινωνίας της αλληλεγγύης και της ισότητας, χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.

Φίλες και φίλοι, σύντροφοι και συντρόφισες,

Στον αδυσώπητο και γεμάτο αντιξοότητες αγώνα για την επιβίωση κυρίως των εξόριστων φυματικών στην Ικαρία συνέβαλε καθοριστικά ο αείμνηστος γιατρός και αγωνιστής Δημήτρης Νταλιάνης ο οποίος με τη μεταγωγή του ως εξόριστου στην Ικαρία ξεκίνησε ένα τιτάνιο αγώνα από τον Ιούλη 1948 μέχρι το Μάρτη 1949, όπως έγραψε και ο ίδιος στις αναμνήσεις του, οπότε δημιούργησε το Σανατόριο των φυματικών εδώ στη Μονή της Παναγιάς Μουντέ. Γι αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο και αγωνιστή γιατρό Νταλιάνη (πέθανε στην Ελλάδα το 2010) που κάτω από σκληρές και απάνθρωπες συνθήκες έδωσε ένα τιτάνιο αγώνα διάσωσης των φυματικών εξορίστων της Ικαρίας – πέραν των κομμουνιστικών καθηκόντων του ως ιδρυτικού στελέχους της Λαικής Επιτροπής Παγκρατίου από το ’41, ως μέλους της Κ.Ε. της Εθνικής Αλληλεγγύης και ως γιατρού του τάγματος του ΕΛΑΣ Καισαριανής και της Γ’ Ταξιαρχίας, αιτίες για τις οποίες διώχθηκε, βασανίστηκε και φυλακίστηκε, όπως χιλιάδες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης από το εμφυλιακό και μετεμφυλιακό κράτος – ας μου επιτραπεί να πω δυο λόγια από σεβασμό στη μνήμη του μα και στη μνήμη των αναπαυόμενων στους τάφους συναγωνιστών του – όπως τα κατέγραψε ο ίδιος στις αναμνήσεις του για “Το Σανατόριο εξορίστων Ικαρίας 1948-1949”. Ο Δημ. Νταλιάνης με το που έφτασε στον Εύδηλο ειδοποιήθηκε μετά από δυό μέρες να συναντήσει τον υπεύθυνο της επιτροπής εξορίστων που ήταν ένας νεαρός εξόριστος δικηγόρος που φαίνεται να τον ήξερε, όπως και οι συναγωνιστές και οι σύντροφοι του, ως γνωστό γιατρό του “Σωτηρία”. Του είπε ότι οι εξόριστοι είχαν μεγάλη δουλειά με τους άρρωστους και ότι σε αυτόν πέφτει το βάρος “να τη βγάλει πέρα” γιατί οι φυματικοί ήταν πολλοί, με πυρετό, βήχα, αιμοπτύσεις κλπ και υπήρχε κίνδυνος να κολλήσουν και τους άλλους συνεξόριστους αλλά και τους Ικαριώτες. Ετσι, με την άδεια της χωροφυλακής ελέω του φόβου εξάπλωσης της νόσου, ο Νταλιάνης ξεκίνησε με τους υπεύθυνους των επιτροπών εξορίστων τη συγκέντρωση όλων των άρρωστων φυματικών σε ένα κατάλληλο μέρος κοντά στις Ράχες εδώ στο μοναστήρι “της Παγαγίας του Μουντέ”. Η χωροφυλακή στην αρχή είχε δεχθεί να χρησιμοποιηθεί το μοναστήρι μόνο για απομόνωση των φυματικών. Δεν τους ενδιέφερε η θεραπεία. Η κατάσταση του μοναστηριού, όπως γράφει ο Νταλιάνης, ήταν φρικτή. Οι πόρτες κατεστραμμένες ή έλλειπαν τελείως. Το ίδιο και τα παράθυρα. Από τη σκεπή όταν έβρεχε έμπαινε νερό. Ομως με τη φιλότιμη και επίμονη δουλειά γνώριμων φυματικών του Νταλιάνη που τους ήξερε από τον καιρό που νοσηλεύονταν στο Κεντρικό Αντιφυματικό Ιατρείο του ΙΚΑ της Αθήνας (απ’ όπου τον είχαν απολύσει λόγω των φρονημάτων του) έγινε το θαύμα και λειτούργησε έστω και πρόχειρα ο χώρος ως Σανατόριο – με ένα μικρό χώρο ως ιατρείο όπου εφυλάγοντο το φορητό μηχάνημα του Νταλιάνη, τα ιστορικά, ελάχιστα εργαλεία, και λίγα φάρμακα. Ο Νταλιάνης στον αγώνα του υποστηρίχθηκε από το γιατρό του χωριού Τσαντίρη ο οποίος στην αρχή είχε επιφυλάξεις όντας μάρτυρας του βούρδουλα των χωροφυλάκων και όσων άλλων μύριων εμπόδιων για την έστω στοιχειώδη περιποίηση των αρρώστων εξορίστων. Τον Νταλιάνη βοήθησε επίσης με πολύ πάθος η γυναίκα του Μαντώ – που ήταν επίσης γιατρός- και που μέσα σε μια βδομάδα τού έστειλε, όπως της είχε ζητήσει, το δικό του φορητό μηχάνημα που είχε στο ιατρείο του αφού τέτοιο δεν υπήρχε στο νησί – ενώ ως γιατρός και η ίδια έβρισκε τρόπους απ’ την Αθήνα να του προμηθεύει στοιχειώδες ιατρικό υλικό. Τον Νταλιάνη τον βοηθούσαν ο νοσοκόμος Παντελής Πιστοφίδης με βοηθό τον Βασίλη Λεουτσάκο που τότε ήταν φοιτητής και αργότερα έγινε καθηγητής της Χειρουργικής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Για τις απερίγραπτες αυτές συνθήκες της οδύσσειας νοσηλείας στο Σανατόριο αλλά και της ικανοποιητικής θεραπείας των αρρώστων αρκεί να αναφερθεί, ενδεικτικά, το πως θεραπεύτηκε το εμπύημα του Χρήστου Παπαγιαννάκου ο οποίος δεν μπορούσε να το θεραπεύσει στην Αθήνα ίσως γιατί κρυβόταν από σπίτι σε σπίτι… Μηχάνημα για θεραπεία του εμπυήματος δεν υπήρχε. Ο Νταλιάνης άρχισε να το θεραπεύει με μια μοναδική σύριγγα των 20 κυβ. εκ. Και με το ένα λάστιχο από τα ακουστικά του !! και έτσι απορροφούσε το πύον από το ημιθωράκιο. Ο Παπαγιαννάκος άρχισε να βελτιώνεται. Δυστυχώς μετά 4-5 παρακεντήσεις έσπασε η μοναδική σύριγγα και δεν μπορούσε να συνεχιστεί η θεραπεία. Ο άρρωστος άρχισε να υποφέρει, να κάνει πυρετό, δεν μπορούσε να φάει ούτε να κοιμηθεί. Ο Νταλιάνης συζητώντας το με τους άρρωστους έκανε τη σκέψη και χρησιμοποίησε ένα χοντρό καλάμι σαν κάποιο είδος τρόμπας που προσφέρθηκε να φτιάξει με τις υποδείξεις του ένας συναγωνιστής του ονόματι Μηνακάκης ή Μινάτεσης. Με εκείνο λοιπόν το πρωτόγονο εργαλείο έβγαζε ο Νταλιάνης με δυσκολία βέβαια το πύον, όπως έγραψε, και έτσι η θεραπεία δε σταμάτησε !! Από τη γνώση και την εμπειρία που είχε αποκτήσει στο “Σωτηρία” σκέφθηκε και έκανε του Παπαγιαννάκου και ηλιοθεραπεία γύρω από τοι συρίγγιο και έτσι σιγά σιγά ο ασθενής μπόρεσε να αποθεραπευθεί ! Βοήθησε όπως λέει ο ίδιος η μεγάλη θέληση, η πίστη του αρρώστου και το καλό κλίμα.

Μια μέρα λοιπόν, λέει ο Νταλιάνης, ήρθαν οι χωροφύλακες για να πάρουν μόνοι τους το «παρών» και χτύπησαν όπως το συνήθιζαν την καμπάνα (έτσι έκαναν το προσκλητήριο όταν έρχονταν ξαφνικά κάθε 5-10 μέρες). Μόλις άκουσα την καμπάνα, έτρεξα από τους πρώτους. Κοντά τους είχαν μαζευτεί 15 – 20 άρρωστοι. Άρχισαν να μας βρίζουν και για να μας τρομοκρατήσουν ακόμα περισσότερο, άρχισαν να μας χτυπούν λέγοντας ότι τάχα βοηθούσαμε τους φυγόδικους Ικαριώτες στα βουνά.
Εμένα και μερικούς άλλους μας χτυπούσαν με το βούρδουλα. Μετά από λίγο ήρθαν και οι άλλοι άρρωστοι για να μας δώσουν και αυτοί το «παρών». Μόνο οι βαριά άρρωστοι έμειναν στα κρεβάτια τους. Ο επικεφαλής ενωματάρχης που με ήξερε, έβαλε τις φωνές λέγοντας:
«Αφήστε τον αυτόν, εγώ θα τον σπάσω στο ξύλο».
Με πήγε πιο πέρα εκεί που βρισκόταν κάποιο πηγάδι κι άρχισε να με βρίζει και να με χτυπάει με το βούρδουλα. Στην πραγματικότητα, ο βούρδουλας χτυπούσε περισσότερο το πέτρινο στόμιο του πηγαδιού. Συνέχισε να βρίζει και να φωνάζει και κάποια στιγμή προτείνοντας το αυτόματο προς εμένα, έριξε μια ριπή δίπλα μου, φωνάζοντας:
«Θα σε καθαρίσω, ρε π……..».
Πολύ αργότερα έμαθα πως είχε συγγενείς αντάρτες και γι’ αυτό ενήργησε έτσι. Ήθελε να με προφυλάξει από το ξύλο. Αφού κόπασε λίγο το βρισίδι και το ξύλο, μας έβαλαν στη σειρά για να φωνάξουν τα ονόματά μας.
Στη συνέχεια αναφέρει την κωμικοτραγική κατάσταση στην οποία βρίσκονταν οι χωροφύλακες που είχαν τη ζωή των εξορίστων στα χέρια τους. Χαρακτηριστικό είναι το εξής περιστατικό για το “παρών” που έδιναν οι εξόριστοι.
Ονοματεπώνυμος
Ο ενωματάρχης, διηγείται ο Νταλιάνης, έδωσε τον κατάλογο με τα ονόματά μας σ’ ένα χωροφύλακα για να τα φωνάξει. Ο κατάλογος έγραφε πάνω-πάνω «Ονοματεπώνυμο». Ο χωροφύλακας που έκανε τον αυστηρό, μας φώναξε:
«Σκασμός ρε, ούπιον φουνάζου, να λέει παρούν».
«Ουνουματεπώνυμους».
Άρχισαν να γελάνε όλοι. Ο ενωματάρχης προσπάθησε να μη γελάσει και έβαλε μια φωνή σε μας:
«Σκασμός!……. συνέχισε!» του λέει.
Τέτοια ήταν η εξουσία που μας διοικούσε στην Ικαρία και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Σαν αγράμματος που ήταν, τη λέξη ονοματεπώνυμο ή δεν την ήξερε ή νόμιζε πως ήταν επίθετο.
…………………………
Δύο θέματα ήταν πρωταρχικά για τον Νταλιάνη, εκτός της διάσωσης των αρρώστων:
Το πρώτο ήταν, λέει ο ίδιος στις αναμνήσεις του, να παίρνω το «παρών» από τους συναγωνιστές, όπως απαιτούσε η χωροφυλακή και το δεύτερο να φτιάξω ένα κατάλογο των αρρώστων για να σταλεί στην Αθήνα.

Το «παρών» έπρεπε να το παίρνω κάθε μέρα. Ήμουν ο υπεύθυνος και ήθελα να το ξεκαθαρίσω. Φυσικά δεν επρόκειτο να το έκανα, αλλά θα έπρεπε να ξέρω ότι όλοι οι άρρωστοι θα ήταν παρόντες αν έκαναν έλεγχο οι χωροφύλακες. Η χωροφυλακή φοβόταν πως κάποιος από τους αρρώστους θα έφευγε για τα βουνά της Ικαρίας να ενωθεί με τους αντάρτες του νησιού. Από εκεί διέφυγαν για τη Σάμο, όπου και κατατάσσονταν στο αντάρτικο της Σάμου (τους ληστοσυμμορίτες όπως τους έλεγαν). Αυτό το ζήτημα ξεκαθαρίστηκε με το συναγωνιστικό λόγο που έδωσαν όλοι οι άρρωστοι που θα έμεναν με τον Νταλιάνη έτσι ώστε για να μη διακινδυνεύσει η ανάρρωση των υπολοίπων.

Το δεύτερο θέμα, συνεχίζει ο Νταλιάνης, ήταν ο κατάλογος των αρρώστων και φυσικά η εξεύρεση κατάλληλου χώρου για την εγκατάσταση του ιατρείου. Ο υπεύθυνος είχε στο μεταξύ βρει μερικούς άρρωστους συναγωνιστές που ήθελαν να βοηθήσουν σαν νοσηλευτικό προσωπικό. Άλλα θέματα που μας απασχόλησαν ήταν η λειτουργία μαγειρείου, φούρνου κ.λ.π. γιατί ήταν δύσκολο για την ομάδα των εξορίστων στις Ράχες να μας στέλνουν φαγητό και ψωμιά με το γαϊδουράκι κάθε μέρα.

Στο Σανατόριο Ικαρίας νοσηλεύτηκαν συνολικά περίπου 130 άρρωστοι ώσπου να το κλείσουν. Αυτό συνάγεται από τα στοιχεία που συλλέχθηκαν απ΄ τον Νταλιάνη αλλά και από πληροφορίες του φυματικού εξόριστου Θεοδώρου Πασχάκη. Ως την ημέρα που ο Νταλιάνης έφυγε από την Ικαρία δεν είχε πεθάνει κανένας από τους αρρώστους. Αργότερα όμως πέθαναν και θάφτηκαν εδώ στην Ικαρία οι Γκότσης Μπάμπης, Λεονταρίδης, Ξένος, Πολίτης Κώστας και Τσακαλωτός Γιάννης.

Η ιστορική μνήμη ποτέ δεν θα αφήσει να ξεχαστεί η δράση του αγωνιστή γιατρού Δημ. Νταλιάνη αλλά και όλων των άξιων επώνυμων και ανώνυμων αγωνιστών/στριών που ανάλωσαν τη ζωή τους στην Εθνική Αντίσταση και στους δημοκρατικούς αγώνες για την πατρίδα και το συνάνθρωπο τους για μια λαοκρατούμενη και ελεύθερη Ελλάδα και ας το πλήρωσαν και οι ίδιοι και οι οικογένειες τους με ανείπωτες θυσίες αίματος και ακόμα με την ίδια τους τη ζωή. Γιατί η ελευθερία είτε εθνική είτε ατομική είναι το υπέρτατο αγαθό και η υπεράσπιση του ενάντια στη βία είναι χρέος του ανθρώπου οποιεσδήποτε θυσίες και αν απαιτηθούν.

Η αληθινή ιστορία που, δυστυχώς, δεν διδάσκεται στα σχολεία μας έχει καταγράψει ότι σ’ αυτούς τους αγώνες πρωτοστάτησαν μια χούφτα πρωτοπόρων κομμουνιστών και άλλων πατριωτών που ξεκίνησαν την οργάνωση του ελληνικού λαού στην τρισένδοξη Εθνική Αντίσταση η μεγαλύτερη οργάνωση της οποίας, το ΕΑΜ, έγινε η μεγαλύτερη αντιστασιακή οργάνωση της Ευρώπης που έγραψε τις χρυσές σελίδες δόξας και τιμής με την εαμική εποποιία 1941-1944. Κι όλοι οι συναγωνιστές για εκείνα τα φοβερά χρόνια στις διηγήσεις τους, όπως το θυμόμαστε οι νεώτεροι, είχαν την ίδια σεμνή κατάληξη: <<Εκανα μόνο το χρέος μου και αυτό που νόμιζα σωστό>>. Ετσι απλά και σύντομα, με δυό κουβέντες, όπως σημείωσε ο Ξενοφών Παγκαλιάς, προλογίζοντας τις αναμνήσεις του αείμνηστου Νταλιάνη.

Αλλα και στην Ικαρία διώχτηκαν ανηλεώς επώνυμοι και ανώνυμοι ικαριώτες αγωνιστές και μάρτυρες του αντιφασιστικού δημοκρατικού κινήματος, όπως και σε άλλες περιοχές της πατρίδας μας μετά την απελευθέρωση, όπως σημειώνει στο βιβλίο του “ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ” ο αείμνηστος Στρατής Τσαμπής.

Από τη στιγμή που η αστυνομία, γράφει ο Στρ. Τσαμπής, πήρε εντολή για συλλήψεις μα δεν μπόρεσε να βάλει στο χέρι τα στελέχη της οργάνωσης, συλλάμβανε όλους τους Μεσανατολίτες και όσους είχαν πάρει μέρος στην Εθνική Αντίσταση και τους βασάνιζε για ν’ αποσπάσει δηλώσεις. Τους αμετανόητους τους έκλειναν σε στρατόπεδα με τους εξόριστους. Δεν είχε βγει ακόμα η βιομηχανία των «ληστοτρόφων», που εφευρέθηκε αργότερα, όταν έπιαναν και φυλάκιζαν, εξόριζαν τους συγγενείς των παρανόμων για ν’ασκήσουν πιέσεις στους ίδιους να παρουσιαστούν. Μανάδες, γυναίκες, αδελφές φυλακίζονταν, στέλνονταν εξορία ακόμη και στο στρατόπεδο στο Τρίκερι Βόλου. Εκεί είχαν εξορίσει και τη μητέρα του Τσαμπή. Απ’ τις πολλές περιπτώσεις αξίζει να σημειωθεί εκείνη της γυναίκα του Μανώλη του Μωραΐτη, από την Παναγιά, που δεν την άφησαν να πάρει μαζί της το μωρό της. Έμεινε το παιδί ολομόναχο και δεν άφηναν κανέναν να το περιθάλψει. Συλλαμβάνονταν όποιος πήγαινε να το κοιτάξει, να το ταΐσει, να το πλύνει, να το κοιμίσει. Κι έμεινε το παιδί στους δρόμους να κλαίει και να ζητά τη μανούλα του. Τέτοια ήταν η τακτική των βασανιστών, για να σπάσουν τους αγωνιστές και να υποχωρήσουν.
Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Τις θυσίες και τους αγώνες του λαού μας, όχι μόνο δεν πρέπει να τους ξεχνάμε μα πρέπει πρώτα απόλα να διδασκόμαστε απ’ αυτούς. Κάθε τίμιος πατριώτης που σέβεται την αποκαταστατική και διδακτική Ιστορική Μνήμη πρέπει νάχει πρόταγμα πάνω απόλα τον αγώνα κατά του φασισμού.

Δεν πρέπει ν’ αφήσουμε να αφυδατωθούν τα βροντερά μηνύματα ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και ΑΓΩΝΑ του ανθρώπου, κυρίως προς τις νεώτερες γενιές, για ένα καλλίτερο κόσμο και μια δίκαιη κοινωνία. Και μάλιστα σήμερα που οι πολιτικοί απόγονοι των ταγμάτων ασφαλείας και οι νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής επιδιώκουν να παίξουν πολιτικό ρόλο στην πατρίδα μας. Να γιατί αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη αξία η πατριωτική και αντιφασιστική δράση των αγωνιστών/τριών που αντιστάθηκαν στην υποτέλεια και στους ιμπεριαλιστές οι οποίοι ανέκαθεν ήθελαν ν’ ακυρώσουν τους αγώνες του λαού μας για την Εθνική Ανεξαρτησία, τη Δημοκρατία, και την Ελευθερία.

Ολοι γνωρίζετε ότι και παλιότερα το κράτος της μετεμφυλιακής δεξιάς, όπως συνηθήσαμε να λέμε, αλλά και οι μετέπειτα κυβερνήτες του «ναι σε όλα» και του «όλοι μαζί τα φάγαμε» δεν έπαψαν ούτε στιγμή να δημαγωγούν και να προβάλλουν ως τάχα σωτήρες και υπερασπιστές των λαικών συμφερόντων !! Ολοι θυμόσαστε τη δημαγωγία των συνθημάτων της μεταπολίτευσης «στις 18 σοσιαλισμός», τις κυβερνητικές ανωμαλίες των υπηρεσιακών κυβερνήσεων και την επιστροφή και πάλι της ολέθριας και αντεργατικής πολιτικής των μετέπειτα αντιλαικών κυβερνήσεων Μητσοτάκη, Σημίτη, Κώστα Καραμανλή, της συγκυβέρνησης των Σαμαρά-Βενιζέλου με αποκορύφωμα της προηγούμενης του Γιώργου Παπανδρέου του νεώτερου, που άνοιξε το δρόμο στη λαίλαπα των αντεργατικών και εξοντωτικών μνημονίων της νέας υποτέλειας, που, παρά τις υποσχέσεις της, συνεχίζει και υλοποιεί και η σημερινή κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Και ας έγινε θρύψαλα και κουρνιαχτός η πολιτική τους απ’ το αδούλωτο φρόνημα του ελληνικού λαού στο πρόσφατο δημοψήφισμα του ΟΧΙ της 5ης Ιούλη που η κυβέρνηση μεθοδευμένα, με υποκριτική “αντιμνημονιακή” ρητορία και την αμέριστη βοήθεια όλων των συστημικών και τηλεοπτικών μέσων, εφημερίδων και μηχανισμών, μετέτρεψε σε ένα καινούργιο “ναι σε όλα” με πρόσχημα, όπως έλεγε υποκριτικά, μια τάχα αμοιβαία επωφελή συμφωνία με τους “δανειστές”-εταίρους !! Αν είναι δυνατόν οι λύκοι που ζητούν “σάρκα και αίμα” να συνάπτουν επωφελείς συμφωνίες με τα θύματα τους !!… Παρόλα αυτά η κυβέρνηση συνέχισε απροκάλυπτα την εθελόδουλη πολιτική υποταγής της χώρας στα πολιτικοοικονομικά συμφέροντα της Ε.Ε, της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας, του Δ.Ν.Τ. – και ήδη και των αρπακτικών μηχανισμών του περιβόητου ESM (Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) – όπως έκανε και η προηγούμενη συγκυβέρνηση της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, γνωρίζοντας ότι μαθηματικά οδηγεί όχι μόνο στην παραπέρα συρρίκνωση της Εθνικής Ανεξαρτησίας αλλά και στην αποστέρηση της δυνατότητας εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών/υποδομών της χώρας μας προς όφελος του λαού και όχι των ντόπιων και ξένων μονοπωλίων.

Γιατί και σήμερα, με την ψήφιση από τη βουλή (στις 14.8.2015) των νέων αντιλαϊκών μέτρων με την 5κομματική πλέον στήριξη των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ – ΝΔ – ΠΟΤΑΜΙ και ΠΑΣΟΚ συνεχίζεται απ’ την κυβέρνηση, όπως και προηγούμενα, η ίδια εξοντωτική λιτότητα και αβάστακτη φορολόγηση για τους πολλούς, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους αγρότες και η αύξηση της κερδοφορίας για τους λίγους, τους επιχειρηματικούς ομίλους και τα χρηματοοικονομικά συμφέροντα που λυμαίνονται απρόσκοπτα τον ιδρώτα του λαού !

Και είναι ξεπεσμός και κατάντια και μόνο θλίψη προκαλεί, κάτι που νοιώθουμε εμείς σήμερα, το γεγονός ότι σε τόσο σύντομο διάστημα απ΄τις εκλογές της 25ης Γενάρη, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ από πολέμιος, όπως παρουσιαζόταν στα λόγια, των μνημονιακών πολιτικών και του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου, να έχει μεταλλαχθεί σε απροκάλυπτο υπερασπιστή τους υπογράφοντας το δικό της μνημόνιο !! όπως έκανε και η προηγούμενη συγκυβέρνηση της ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, στο όνομα και πάλι της δήθεν καλλίτερης διαχείρισης της δημόσιας περιουσίας και της άντλησης ρευστότητας για την ικανοποίηση τάχα λαικών αιτημάτων και αναγκών – αν και αυτές οι “πολιτικές” δεν υποκρύπτουν τίποτ’ άλλο παρά αρπαχτές των ασημικών της χώρας κατ’ απαίτηση των λεγόμενων “δανειστών” μας και των σκοτεινών χρηματοοικονομικών ομίλων που διαφεντεύουν τα ευρωπαικά λόμπι …

Ο ελληνικός λαός, που ξέρει να ξεχωρίζει την ήρα από το στάρι, τιμά τους αγωνιστές και στιγματίζει την κυβερνητική δημαγωγία και το ψέμα.

Για κάθε τίμιο πολίτη που ολοένα και περισσότερο σπρώχνεται σήμερα στην ανεργία, στη φτώχεια και την εξαθλίωση, με συνεχή καταπάτηση εργασιακών κατακτήσεων ενός σχεδόν αιώνα, πάντα:

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ σημαίνει ψωμί ! Σημαίνει πρόνοια και προστασία των απόμαχων της δουλιάς. Οχι ανεργία, κοινωνικά συσσίτια και εμπορεύσιμη “αλληλεγγύη”.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ σημαίνει παιδεία και όχι διάλυση της εκπαίδευσης με κλείσιμο των σχολείων, απολύσεις των καθηγητών και διώξιμο των αποφοίτων των πανεπιστημίων μας στο εξωτερικό.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ σημαίνει Εθνική Ανεξαρτησία και αποδέσμευση από τις λυκοσυμμαχίες του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. που ως τοποτηρητές των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστών μόνο δεινά σώρρευσαν στον τόπο και τον ελληνισμό όπως έδειξε η 7χρονη δικτατορία και η ξενική κατοχή της Κύπρου.
Η απάντηση του λαού μας για την κατάκτηση των πολύχρονων αυτών αιτημάτων βρίσκεται στη δύναμη του οργανωμένου λαικού κινήματος, στο στέριωμα ενός πραγματικού λαικού μετώπου των εργαζομένων που με τον αγώνα τους, θα καταστρέψουν το σάπιο και παλιό και θα ξαναφλογίσουν την Συντακτική δύναμη που βρίσκεται στην κοινωνία των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων εργατών, αγροτών, διανοούμενων και της αδάμαστης νεολαίας, συνδέοντας τα λαικά αυτά αιτήματα – και στο βαθμό που θα τα συνδέουν – με την πάλη κατά των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστών για την κατάργηση του καθεστώτος της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο και τη ριζική κοινωνική αλλαγή.

Ευχαριστώ θερμά το Σύλλογό σας και τον πρόεδρο Σωτήρη Κόχυλα για τη φιλοξενία μα και όλους σας για την υπομονή ν’ ακούσετε αυτά που αισθάνθηκα την ανάγκη να σας πω.

Share Share on FacebookTweet about this on TwitterShare on Google+Email this to someoneDigg thisShare on Reddit

Για το σύλλογο

Σκοπός του Συλλόγου Ραχιωτών Ικαρίας είναι η σύσφιξη των σχέσεων των μελών μεταξύ τους, με τα χωριά καταγωγής τους και την Ικαρία γενικά, η υλική και ηθική υποστήριξη των χωριών τους, η πραγματοποίηση σε αυτά κοινωφελών και εκπολιτιστικών έργων, η διαφύλαξη και διατήρηση των πολιτιστικών παραδόσεων. Περισσότερα για το σύλλογο →