Πανικάριον Νοσοκομείον “Ο Άγιος Κήρυκος”

Η Σοφία και ο Ιωάννης Βασίλαρος με τους κατοίκους του Καταφυγίου

Η Σοφία και ο Ιωάννης Βασίλαρος με τους κατοίκους του Καταφυγίου

Μέρα με τη μέρα όλο και ψηλώνει, όλο κι ομορφαίνει. Όλοι τώρα στη Νικαριά με τη σιλουέτα του νοσοκομείου στη σκέψη τους αφήνουν να ξεφεύγη από μέσα τους ο κρυφός φόβος που τους κρατούσε για όσα αναπάντεχα συμβαίνουν στη ζωή. Και δεν είναι μόνο όσοι παντέρημοι ή κι απ’ τα νιάτα ξεχασμένοι, που θα βρίσκουν εκεί στον πόνο τους τη ζεστασιά, τα φάρμακα, τα καθαρά ρούχα, το παρήγορο χαμόγελο της καλής Σαμαρείτιδας…(Τι χαρά! Τι δάκρυα! Πόσες ευχές τους θα καταγράψη ο Παντοδύναμος!). Μία σκωληκοειδίτις, μία διάτρησις, μία εξωμήτριος, μία δυστοκία και τόσα άλλα επείγοντα περιστατικά θα αντιμετωπίζονται τώρα τέλεια. Πόσοι εχάθηκαν μπρος στα κατάπληκτα μάτια όλων! (άριστοι και διακεκριμένοι είναι οι γιατροί μας εκεί. όμως χωρίς τα σύγχρονα μέσα τέτοια πράγματα δεν παλεύονται).

Να γιατί τούτον τον καιρό όποιος φανή από κει με ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του τη χαρά, την ελπίδα, την ανακούφιση σου λέει με τις πρώτες κουβέντες: “Ερρίξανε και τη δεύτερη πλάκα. Το σοβατίζουν. Έφτιαξαν τα υδραυλικά και τα ηλεκτρικά… Κι άλλα και άλλα…”. Όλοι το παρακολουθούν με τη λαχτάρα που βλέπομε το παιδί να μεγαλώνη. Και ποιος δεν θυμάται ανατολή ηλίου, ύστερα από μια μεγάλη, άγρια, βροχερή χειμωνιάτικη νύχτα. Όλη η ζωή. Και οι άνθρωποι και τα λουλούδια και τα ζώα και τα πουλιά απλώνουν θαρρετά στις ακτίνες του και παρακολουθούν κάθε στιγμή το ψήλωμά του. Δεν θα κρυώσουν πια. Δεν θα βλέπουν εφιαλτικά όνειρα. Δεν θα τους φοβίζουν οι βροντές, οι αστραπές, το σφύριγμα του αέρα, της βροχής ο χαλασμός…Έτσι είναι. Η καλή μέρα ανατέλλει στη Νικαριά. Η κερασολένη εφάνηκε το καλοκαίρι. Έφτασαν εκεί τότε η Σοφία, ο Γιάννης Βασίλαρος και ο Γιώργος Παμφίλης.

Όσα κλωνιά ενός δέντρου φυτεμένου σ’ αποσκιάδα ξεπροβάλλουν στον ουρανό στέλλουν τη ζωογόνο δύναμη του ήλιου και στα κιτρινισμένα φύλλα. Κι όσες ρίζες του βρήκαν νερό στέλλουν τους χυμούς σ’ ολόκληρο το κορμί.

Έφυγαν μικρά για τα ξένα τα παιδιά της Νικαριάς. Επόνεσαν, επάλεψαν κι ενίκησαν τη ζωή εκεί. Βγήκαν στον ήλιο κι έπιασαν ρίζες βαθειές. Έχουν τώρα όσα θέλουν αγαθά. Έχουν όμως μέσα τους και καρδιά που κτυπά. Γεννημένα στη σκιά του Αθέρα. Γαλουχημένα κοντά στις ακισαριές και στις σκηνιές και στα κοτσοπρίνια και βαφτισμένα στα ιδιότροπα ακρογιάλια της με τα χταπόδια, τις πεταλίδες και τους κολλιτσάνους, θυμούνται τη μάνα μας τη μεγάλη, τους συνδέουν μαζί της ίνες ιερές, ακατάλυτες!

Γυμνάσια, εκκλησίες, λιμάνια, υδραγωγεία, δρόμοι, κοινοτικά καταστήματα και πόσα άλλα έχουν για λιθάρια τους την αγάπη των παιδιών προς τη μητέρα.

Και τώρα φτιάνουν το Πανικάριο Νοσοκομείο.

Από καιρό είχαν δει την ανάγκη του τα ξενητεμένα μας παιδιά στην Αμερική και μόνο που δεν είχαν ακόμη συμφωνήσει στο πότε και στο που. Στο πρώτο της ταξίδι η κ. Σοφία Ι. Βασιλάρου, βαθειά συγκινημένη από μερικά περιστατικά, σήκωσε ψηλά με πίστη και θάρρος και όρκο την παντιέρα για την ίδρυση του Νοσοκομείου. Πρώτη αυτή έβαζε και βάζει χρήματα. Έκανε εράνους, μίλησε, φώναξε, έτρεξε, τσακώθηκε. Στο τέλος έκαμε πανιά – κουμπιά και το καλοκαίρι που μας πέρασε φτάνει στη Νικαριά. Βέβαια και και την περίμεναν άλλοι αγώνες και κόποι και τρεχάματα. Ακούστηκαν ακόμη παράφωνα λόγια. Μα δεν κλονίζεται ούτε και καν προσέχει τις φωνές, και όλο προχωρεί πιο βιαστικά και τρέχει προς το τέρμα με πνοή και κουράγιο πιο δυναμωμένα από τις αντιδράσεις.

Έτσι τώρα πια νικήτρια στον ευγενικό αγώνα για την εξυπηρέτηση του κόσμου του νησιού μας, η κ. Σοφία κατάφερε ό,τι σαν θεία έμπνευση είχε νιώσει μέσα στην ψυχή της και θεία προτροπή, και το μεγάλο έργο της όλο και ψηλώνει, όλο και ομορφαίνει.

Όλοι τώρα βρίσκονται δίπλα της. Η Νικαριά από τον Πάπα ως το Φανάρι κι ολόγυρα του Αθέρα είναι μια κι αχώριστη. Τα γενναία παιδιά της αφήνουν στην πάντα τις αντιθέσεις επί των σχεδίων και τρέχουν ένα – ένα για το στόλισμα του Νοσοκομείου.

Και να! Ο πρώτος θάλαμος του Πανικαριακού επήρε το όνομα του ευεργέτου Στεφάνου Ιωάννου Λακιού. Ο δεύτερος φέρει το όνομα “Πανδίκη”. Χαρά σε όσους έχουν τη δύναμη να στολίσουν με τα ονόματά τους τους τόσους άλλους θαλάμους.

Είδα προχθές στην Αθήνα τον Γιάννη τον Βασίλαρο. Λεβεντάνθρωπος  όπως πάντα, με το σκληρό καπέλο, το καλοχτενισμένο μουστάκι, το ασημένιο μπαστούνι και τη χρυσή καρδιά. Έμεινα ώρες ολόκληρες μαζί του. Νομίζει κανείς πως εξέχασε τον Αντώνη του, τις δουλειές, την καλοπέρασή του. Τρώγοντας κατά καιρούς πολυάριθμα χρωματιστά χαπάκια βιταμίων από την πρόχειρη κινητή φαρμακαποθήκη του γιλέκου του, όλες του οι κουβέντες ήταν γύρω από την καλή οργάνωση του Πανικαριακού. Είναι το όνειρό του. Τρέχει ακούραστος μέσ’ τους αγριονοτιάδες για τον ιερό σκοπό. Θυμάμαι με συγκίνηση την υγρή λάμψη που πήραν τα μάτια του όταν στο υπουργείο μας εβεβαίωσαν ότι το Νοσοκομείο θα λειτουργήση οπωσδήποτε και τέλεια.

Ο Θεός να μας προσέχει τέτοιους ανθρώπους!

Πόσο καλή θάταν μια προσπάθεια να ορισθή σ’ ολόκληρο το νησί μια μέρα ευγνωμοσύνης για τους τόσους ευεργέτας μας. Θα πρέπει δηλαδή η ωραία και σεμνή τελετή που έχει καθιερώσει το γυμνάσιο να γενικευθή σε μια μέρα, που κάθε χρόνο απ’ την ανατολή ως το βασίλεμα του ηλίου όλες οι ψυχές εκεί θα προσπαθούν να δουν, ν’ ακούσουν, να μάθουν για τους τόσους ευεργέτας μας. Μια μέρα που οι έφηβοι θα στεφανώνουν, οι ώριμοι θα ομιλούν, τα παιδιά θα ακούουν γονατιστά, οι παπάδες θα δοξολογούν, οι νέες θα τραγουδούν!

Μια τέτοια τιμή αξίζει για τις μεγάλες και ευγενικές ψυχές!

Μια τέτοια μέρα και ο Θεός θα είχε χαρά!

Του ΕΥΑΓ. Χ. ΠΑΜΦΙΛΗ

“ΙΚΑΡΙΑΚΑ”, τεύχος 2ο, Φλεβάρης – Μάρτης 1958

Πηγή Φωτογραφίας από το μπλόγκ του Συλλόγου Εργαζομένων Νοσοκομείου-Κ.Υ. Ικαρίας

Share Share on FacebookTweet about this on TwitterShare on Google+Email this to someoneDigg thisShare on Reddit

Για το σύλλογο

Σκοπός της Πανικαριακής Αδελφότητας Αθηνών είναι η φροντίδα για την πνευματική και ηθική εξύψωση των μελών της και της Ικαριακής παροικίας της Αθήνας, του Πειραιά και των περιχώρων τους, η σύσφιξη των σχέσεων των μελών μεταξύ τους και με τους κατοικούντες στην Ικαρία, η υλική και ηθική συμπαράσταση σε κοινωφελή και πολιτιστικά έργα στην Ικαρία, η συγκρότηση θεατρικών, χορευτικών, μουσικών συγκροτημάτων, η έκδοση βιβλίων και περιοδικών σχετικών με την Ικαρία και τον πολιτισμό της... Περισσότερα για το σύλλογο →